ڪﺴﯽ ڪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ

ﯾﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ
 ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﺯﺷﺖ ...
ﭼﺎﻗﯽ ﯾﺎ ﻻﻏﺮ ...
 ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻨﺖ ﻣﯽﺟﻨﮕﺪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﻭ ﺍﺑﺰﺍﺭﯼ ڪ ﺩﻡ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺎﺷﺪ...
ﺑﺮﺍﯼ ﻧﮕﻬ ﺪﺍﺷﺘﻨﺖ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ڪﻨﺎﺭ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻫﻤﻪ ڪﺎﺭ ﻣﯿڪﻨﺪ ...
 ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺵ ﻣﺎﯾﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺶ ...
 ﻣﺎﻟﺶ ...
شخصیتش ...
ﺁﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﺵ ...
ﺣﺘﯽ ﺷﺮﻓﺶ ...
ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﻮ ڪﻨﺎﺭﺵ ﺑﺎﺷﯽ ...
 ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﯿﻤﺘﯽ ڪ ﺷﺪﻩ ﺣﺮﻣﺖ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺭﺍ نگه ﻤﯿﺪﺍﺭﺩ ...
ﺣﺮمت ﺟﻤﻠﻪ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺭﺍ ...
ﺣﺮﻣﺖ ﺩﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍیش ﻣﯿﺘﭙﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ
ﻧﮕﺮﺍﻧﺶ ﺍﺳﺖ ...
ﺍﻣﺎ ...
ﺍﻣﺎ ﺍﮔﻪ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ڪﻮﭼڪﺘﺮﯾﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﯾﯽ ﻣﯿﺮﻭﺩ ...
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﯾﯽ ڪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﺷﺪ ...
ﺣﺘﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﯾﻨڪﻪ ﻣﯿﺘﺮﺳﺪ ...
ﮔﺎﻫﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﯽ بهانه ﻣﯿﺮﻭﺩ ...
 ﺍﮔﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﻭﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﻭﺩ ...
ﺟﻠﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﯿﺮ ...
ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ڪﺲ ﻭ ﻧﺎڪﺲ ﺧﺮﺝ ﻧڪﻦ ...
ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ڪﻦ ...
ﺑﺮﺍﯼ ڪﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺭﺯﺵ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ...
ﯾﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ڪﻨﺎﺭﺕ ﺑﺎﺷﻨﺪ ڪ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ڪ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ...
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﻘﯿﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﯽ ﺳﺮ ﺻﺪﺍ ﺭﺍﻫﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﻧد و بروند...

دوست یعنی:

دوست یعنی:
خاطرات بی غبار
دفتری از شعر و از عطر بهار
دوست یعنی:
یک تمنا یک نیاز
زمزمه از عاشقی با سوز و ساز
دوست یعنی:
چشم خیس مست او
 زیر باران دست تو در دست او

دوستان واقعی

وقتی کسی در کنارت هست، خوب نگاهش کن:
به تمام جزئیاتش
به لبخند بین حرف هایش
به سبک ادای کلماتش
به شیوه ی راه رفتنش، نشستنش
به چشم هاش خیره شو
دستهایش را به حافظه ات بسپار
گاهی آدم ها آنقدر سریع میروند که حسرت یک نگاه سرسری را هم به دلت میگذارند...
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﻳﺮ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻴﻢ ، ﺧﯿﻠﯽ ﺩﯾﺮ . . . !
ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ :
ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺳﺮﺩ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻣﯽﺷﻮﺩ . . . !
ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺳﺨﺘﻴﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ . . ! .
ﺩﯾﺪﻥ ﯾﮏ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻭ ﻏﺮﺑﺖ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﯽﺷﻮﺩ . . . !
ﻳﮏ ﻋﺰﻳﺰ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺖ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﻭ ﻋﺰﯾﺰﻣﯽ ﺷﻮﺩ . . . !
ﯾﮏ ﺩﻭﺳﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯿﺮﻭﺩ ، ﺧﻮﺑﯿﻬﺎﯾﺶ ﻋﯿﺎﻥﻣﯿﺸﻮﺩ . . . !
ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ٬ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻗﺸﻨﮓ ﻭ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮﻣﯽ ﺷﻮﺩ . . . !
ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ،ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﻨﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﻏﻨﯿﻤﺖ ﻣﯿﺸﻮﺩ . . . !
ﺳﻼﻣﺘﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺑﺎﺷی ﺁﺭﺯﻭ ﻣﯿﺸﻮﺩ . . . !
ﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪ ، ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﺸﮑﺴﺘﻪ ﺍﯾﯽ ﺭﻭﯾﺎ ﻣﯿﺸﻮﺩ . . . !
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻭ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﺍﻃﺮﺍﻓﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﻗﺪﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﯿﻢ . . .
ﺯﻧﺪﮔﯽ انقدر ها هم طولانی نیست....
تقدیم به دوستانی که هیچ وقت کسی جایشان را پر نمیکند....

دوست داشتن و نداشتن

گاهی چه اصرار بیهوده ای است
اثبات دوست داشتَنمان به آدمها
معرفتهای بی جایمان.
دوست داشتَنهای زیادیمان..
بَها دادنِ بیش از حدمان.
تلاشهای بی مورد برای حفظ دوستی هایمان.
اما ... باور کنید بیشتر دوستمان دارند وقتی
دوستِشان نداشته باشیم.
سُراغشان را نگیریم..
حتی حالشان را هم نپرسیم..
وقتی برای آدمهای بی محبتِ امروزی
با معرفت بودن
و بی معرفت بودن
خوبی و بدی.
یکی است
پس چرا خودمان را خسته کنیم.
میانِ این مردُم باید عاقلانه زندگی کرد نه عاشقانه... همین...!!!

دوست